BİSİKLET ÜSTÜNDE HİNT OKYANUSU’NDAN PASİFİK KIYILARINA

PART I: PERTH > KALGOORLIE

Başını sonunu birbirine karıştırdığım unutulmaz bir yolculuk…

Binlerce kilometre yol, milyonlarca koyun, milyarlarca okaliptüs ağacı, devasa mesafeler, minicik şehirler, daha önce hiç duymadığım kokular ve daha önce görmediğim kadar göz alabildiğine düzlük, kıpkızıl bir toprak, envai çeşit bulut, denizi kıskandıracak kadar mavi bir gökyüzü, deli deli esen rüzgarlar, kangurular, emular, wombatlar, üçüncü dereden amele yanıkları, altın arayanlar, maceracılar, bir sürü göçmen, sıcak, soğuk, yağmur, çamur, şimşek, ıssız çöller, dev dalgalı okyanuslar, çokça tek başınalık, kaybolmuşluk ama bir o kadar da özgürlük, başını sonunu birbirine karıştırdığım unutulmaz bir yolculuk: Trans-Avustralya !!!

https://www.sbs.com.au/yourlanguage/turkish/tr/audiotrack/bisikletle-avustralyayi-gezdi

Evet, geri sayım başladı. Çocukluğumdan beri rüyalarımı süsleyen o zorlu ama heyecan verici yolculuğa çıkmama artık sadece günler var.

Önceki yazılarımı okumuş olanlar biliyordur ama bilmeyenler için tekrar edeyim; becerebilirsem, bisikletim Karayel ile Avustralya’yı Batı-Doğu istikametinde baştan başa geçmeyi planlıyorum.

İnsanoğlunun en son ayak bastığı, ve bence bu yüzden o özel habitatına sahip olan kendine has kıtanın kıpkızıl çölleri kendimi bildim bileli beni bir mıknatıs gibi kendisine çekiyordu. Turistik gezilerin gidilen coğrafyadaki hayatla alakası olmayan yapay dokusu ve gerçeklerden kopuk yapısı bana çok itici geldiğinden, ve bir de hayata seyirci kalmak yerine, kayarcasına geçtiğim yerlerdeki her eğimi, her sesi, her kokuyu hissedip, hayattan aldığım enerjiyi pedallara aktararak akarken yeniden hayat döngüsünün içine karışıp onun bir parçası olduğumu hissetmeye aşık olduğumdan böyle bir işe girişmeye karar vermiştim.

Ve kalbim son altı aydır neredeyse sadece bunun için atıyor. Zihinsel, fiziksel ve ekipman hazırlıklarım bu kimilerine göre delice serüven için artık son aşamada. Ve heyecanla birlikte stresim de artıyor. Daha yolculuğa çıkmadan dönüşmeye, İster istemez farklı bir dünyaya, bilinmezlerin getirdiği heyecanlarla ve endişelerle dolu bir gerçekliğe doğru kaymaya başlıyorum. Bazen çocuk gibi seviniyor, bazen hastalık hastası yaşlılar gibi endişeleniyorum. Bu manik-depresif hal ne kadar gerginleştirici olsa da soğuk ama taptaze bir bahar rüzgarı gibi yeni yapraklar açıyor ruhumda…

NASA’NIN UZAYA UYDU YOLLAMASI GİBİ BİR ŞEY

Artık hazırlıklardan yorulup, beklemekten sıkıldım, ne olacaksa bir an önce olsun istiyorum. Bu iş Nasa’nın uzaya sonda göndermesi gibi bir şey. En ufak detayları bile önceden düşünüp, on gram yükün dahi hesabını yapmak zorundayım. Yanıma almaya karar vereceğim her minik şey, on gram dahi olsa binlerce kilometre taşımak zorunda olunca epey yekün tutuyor.

Internet’te son araştırmalarımı yapıp, kafamda bilmem kaçıncı kez yolculuğu simüle etmeye çalışırken, bir yandan da; “Bu kadar öngörülebilir hale getirirsen bu yolculuğun ne heyecanı kalacak ki!” diyerek kendimle çelişiyorum;… Sonradan bu sözleri çok anacağımı nereden bilebilirim ki!

Şaka bir yana, bu minik proje yaşadığım son ayları öylesine anlamlandırıp, günlerimin o kadar dolu dolu geçmesini sağladı ki,. Sanki önceki on seneye bedel bir yıl geçirmiş gibi hissediyorum kendimi… Kennedy’nin “Aya İnsan Gönderme” gibi bir projeyi kullanarak Amerikan teknolojisi, sanayisi ve ekonomisine nasıl çağ atlattığını şimdi daha iyi anlayabiliyorum.

Askerliğimden beri ilk defa bu kadar uzun süreliğine gündelik hayatın dışında, modern hayatın baş döndürücü sarhoşluğu ve insanı tüketen talepleri olmadan vakit geçirebileceğim için çok heyecanlıyım. Yalnız, İstanbul’dan çıkmak, neredeyse turun kendisinden daha zor. Uzun, teknolojiye ne kadar erişebileceğimi bilemediğim ve riskli bir yolculuğa çıkıyorum. Geride kalanları da düşünüp bütün ayarlamaları yapmam gerekiyor: Faturalar, otomatik ödemeler, vs… Bu esnada şehir hayatının kıskacını daha da bir derinden hissediyorum. Meğer “Aylık Yapılacaklar” listesinde varlığını unuttuğum ama beni bağlayan ne kadar çok şey varmış.

VASİYETNAME MESELESİ

Evet angarya ama gezinin gazıyla bir şekilde hallediyorum. Asıl can sıkıcı olan ise “Ya dönemezsem!” ile ilgili ayarlamalar oluyor. Ölüm yasal açıdan son derece temiz bir durum. Vesayet mekanizması hemen devreye giriyor ve mülki işlemler kısa sürede halloluyor. Yalnız öldüğünüz kanıtlanamazsa işte o zaman durum çok vahim, çünkü yakınlarınız mirasınızı alabilmek için on sene beklemek zorunda… Bir süre düşünüp bir yol bulmaya çalışıyorum. Avukatlar vasiyetname yazsam bile öldüğüm kanıtlanmazsa işe yaramayacağını söyleyince notere danışmaya karar veriyorum. Onun önerisi ise vekalet vermem oluyor. Yalnız her varlığımı düşünüp, her birini tek tek vekaletnamede belirtmem gerekiyor ki, noter masrafını hesaplayıp neredeyse gezi bütçeme yakın bir şey çıkınca vazgeçiyorum. Sanırım kaybolmamaya çalışmak çok daha kolay olacak…

Tam da mülkiyet meselelerinden kurtulup kafa dinleyebileceğim bir yolculuğa çıkacakken yine o mülkiyet meselelerinin kucağına oturmak sinirlerimi bozuyor. Biraz da endişelerimi tetikliyor haliyle. Sayılı günler azaldıkça stresim artıyor. Arttıkça da sanal ahrazlarım ortaya çıkmaya başlıyor: menisküs ağrısı, kalp çarpıntısı, iştah bozukluğu vs…

Tabi hepsinin ana teması aynı fikir: “Ya bir şey olur da yapamazsam!”… Ya sakatlanırsam veya fiziksel olarak tükenip devam edemezsem, ya Karayel tamir edilemeyecek bir arıza çıkarır veya çalınırsa, ya pasaportumu kaybedersem, ya param biterse, ya saldırıya uğrarsam, ya vahşi hayvanlar beni yerse, ya orman yangınına yakalanırsam, ya kamyon çarparsa, ya çölün ortasında yılan ısırırsa, ya fırtınaya yakalanırsam ve üzerime yıldırım düşerse, vs, vs… İçimdeki hain yine iş başında, tam mesai yapıyor. Ben ise deli gönlümü yardıma çağırıp her kötü ihtimal için akılcı bir çözüm üreterek kendimi rahatlatmaya çalışıyorum.

Aslında iş başında olan sadece içimdeki hain değil. Çevremdeki insanlar da bu düşünceleri zihnime nakış gibi işlemek için hiç bir fırsatı kaçırmıyorlar. Böyle bir yolculuk yapacağımı söyler söylemez, hiç kimse içsel korkularıyla katkıda bulunmaktan kendisini alamıyor... “Nasıl yani?” diye başlayan cümleler “İyisin değil mi?” diye sonlanırken, aslında akıllarından geçenin “Kafayı yemiş bu!” olduğunu şaşkın bakışlarından anlayabiliyorum Bu gezi etrafımdakileri tanımam için Turnusol Kağıdı gibi bir işlev de gördü diyebilirim. İlk telaffuz ettiğim günden itibaren, aman Allah’ım ne endişeler; vahşi hayvanlar, böcekler, hırsızlar, haydutlar, kazalar, hava şartları, orman yangınları... Oysa ki gazeteleri açıp baksalar şehirlerde meydana gelen şiddet haberlerinin kırsaldakinin onlarca katı fazla olduğunu, ve insanın insana yaptığını ne doğanın ve ne de hayvanların yapmadığını apaçık görecekler. Şöyle bir baktım, aslanlar tarafından yılda öldürülen insan sayısı beşyüzelli iken, trafik kazalarında bir yılda hayatını kaybedenlerin sayısı dörtyüz yirmi bin. Basit bir hesapla, trafik kazalarında bir yılda hayatını kaybedenleri yiyebilmeleri için dünyadaki tüm aslanların yediyüzaltmışüç yıl aralıksız uğraşmaları gerekiyor.

Aslında bu endişeler beni bir kez daha motive ediyor çünkü bu gezi vasıtasıyla bir süreliğine de olsa asıl kurtulmak istediğim şey, işte tam da yakınlarımın bu hissettikleri ve benim de içimde savaş verdiğim sanal endişeler… Çünkü ben hayattan korkmak değil, onu yaşamak istiyorum. Tabii ki haddimi bilerek ve saygıda kusur etmeden…

SPONSOR MUHABBETİ

Her neyse ciddi olduğuma ve vazgeçmeyeceğime kanaat getirdikleri zaman bu sefer başka bir moda geçiyoruz; “Neden bir sponsor bulmuyorsun?” modu…

“Bir sponsor bulsan iyi olmaz mı?” aslında oldukça saf bir iyi niyet beyanı gibi görünüyor, ama benim için öyle değil… Aslında söylemeye çalıştıkları şey şu: “madem böyle bir iş yapıyorsun, bunu neden paraya tahvil etmiyorsun?”.

Ve bunun cevabı çok basit: “Çünkü ben zaten paradan ve onun temsil ettiği şeylerden uzaklaşmak için böyle bir şey yapıyorum da ondan!”. Bedenimi, aklımı, zihnimi, vaktimi, yeteneklerimi, doğru olanı seçme/yapma özgürlüğümü türümüze has gereksiz ihtiraslar yüzünden iş hayatım boyunca yeterinden fazla kiraladım zaten. Artık bunu yapmayacağım. Prangalarımdan kurtulmak için keşfettiğim bu naif yolun yeni bir esarete dönüşmesini istemiyorum, hepsi bu…

Ama bunu anlatmak gerçekten de çok zor. “Bak hem ne güzel gezersin, hem de para kazanırsın!” cin fikri ile başetmem neredeyse imkansız. “Para iyidir, mutlu etmez belki ama en azından her ayıbı örter. Madem böyle bir işe girişiyorsun, aptallık edip de bunu boşa harcayayım deme!!! Ah ben senin yerinde olcam ki!!!” vs vs…

Her neyse, sponsorluk işleri kulağa hoş geliyor ama aslında pek öyle göründüğü gibi de değil zaten. Her ne kadar yardımseverlik adına yapılıyormuş gibi görünse de (kendim de uzun yıllar pazarlama bütçeleri yönettim, oradan biliyorum) hiç bir firma kendisine maddi olarak geri dönmeyecek bir şeye para vermek istemez. Bunun tek istisnası patronun akrabası veya tanıdığı vs olmanız. Dolayısıyla böyle bir destek almak istiyorsanız gezinizin mahremiyetinden fedakarlık edip, yol boyunca ilginizin büyük kısmını hayalinizi doya doya yaşamak yerine, insanları cezbedecek reklam işlerine vakfetmeniz gerekiyor. Bir de sanki asıl işi yapan parayı verenmiş gibi yetmişiki takla atmanız, “Aman efendim, canım efendim” falan yapmanız gerekiyor ki hiç hoş değil. “Ya yolda ters bir şey olur da geziyi tamamlayamazsam” stresi ve hesap verme sıkıntısıyla geziyi berbat etmek riski de cabası. Bir nevi sevdiğin kızı kaçırıp dağlarda yaşayacağına, fabrikatörün kızıyla evlenip kravat takmak gibi bir şey. Üstelik çocuğu yapan sen olmana rağmen bütün övgüler kayınpedere gidiyor... Siz ne düşünürsünüz bilmem ama, çok fazla maddi kaygı ve ve manipülasyon var. O yüzden benim yapmaya çalıştığım şeye yüzseksen derece ters. Gezerek kaçıp kurtulmaya çalıştığım şeylerin ta kendisiyle tango yapmak sanki. Zaten kravat takmayı da hiç sevmem, yol yakınken bu işlerle çorbamı bulandırmaktan vaz geçip, tuzsuz aşım dertsiz başım modeline dönüş yapıyorum... Biraz da okuyucuları düşündüğümden aslında. Çünkü her pazarlama faaliyeti mutlaka fiyata yansıyor ve her ne kadar bunu ödeyenler sizler olsanız da, sosyal sorumluluk gururu daima sponsor firmaya kalıyor...

SOSYAL MEDYA MUHABBETİ
Sponsorluk kurumuyla ilgilenmediğimi söylediğimde karşılaştığım ikinci cin fikir de Sosyal Medya Yayıncılığı. Hani şu hem gezip hem de takipçileri sayesinde ünlü olup dünyanın parasını kazandıkları söylenenler gibi…

İşin abartılan ekonomik alt yapısı ile ilgili dezenformasyon bir yana, gezip tozup, hayat harika vs diye yutturmaya çalışırken acayip içimi bayıyorlar. Hayat harika falan değil, sadece olması gerektiği gibi. Hayat harika olsaydı, izleyenleriniz kendi hayatlarında mutlu oluyor olurdu. Aslında verilen mesaj şu; “Hey ezikler, hayatınız bok gibi, köle gibi çalışmak zorundasınız, ama biz sizin bağışlarınız sayesinde gezerken, siz de bizim sayemizde gezmiş oluyorsunuz…” Yani gezenlerin açısından bir nebze anlaşılabilir bir durum belki ama takipçilerin ruh halini anlamam gerçekten mümkün değil! İnsanoğlu ne ara bu kadar umutsuz bir hale düştü bilemiyorum?!

Oysa ki harika olan hayat değil, harika olan yaşamak! Kendi kararlarını alıp cesurca ilerleyebilmek, yoksa başkalarını takip ederek ikinci sınıf tatminler yaşamak değil…

Medeniyet kılığında yutturulmaya çalışılan açgözlü materyalist felsefe on yıllardır televizyon marifetiyle ezdiği hayatlarımızı, bu sefer de sosyal medya balyozuyla şekillendirmeye devam ediyor. Aslında değişen hiç bir şey yok. Allayıp pullayıp ne yapılacağını gösterenler ve yemi yutup pür dikkat çabalayanlar… Sanayi devrimi zamanında, Victor Hugo Sefiller’i yazarken de pek bir fark yoktu bu iki sınıf arasında. Sadece makineleşme sayesinde ağır işler ince esaretlere evrilmiş durumda! Ama sonuçta kölelik köleliktir değil mi ? Yalnız şimdiki hokkabazlık daha iyi, köleler bunu isteyerek ve hevesle yapıyorlar. Bir şeylerin yanlış olduğunu, mutsuz olduklarını hissetmelerine rağmen, bu duruma isyan etmeyi akıllarından bile geçirmiyorlar...

Bu işin afyonu da bulunmuş; “Sevdiğin İşi Yapmak”! Yani hem keyif alıyorsun, hem de para kazanıyorsun; “Çifte Kavrulmuş Mutluluk” meselesi… Bana göre ise sistemin bencillikleri tahrik ederek iş hayatını dizayn etmek için kullandığı bir diğer araç…

Sevdiğin işi yapacaksın ki mutlu olasın. Yani hem sistem çalışmaya devam edecek, hem de sen para kazanmış, üstüne üstlük bunu yaparken bir de mutlu olmuş olacaksın. Yeme de yanında yat walla…

Ama bence bu iş pek öyle göründüğü gibi değil. Birincisi; en müthiş zevk-heyecan verici şey dahi, iş edinip rutin bir şekilde yapmak zorunda olduğunda hiç de düşündüğün kadar mutluluk verici olmuyor. Dilerseniz aşağıdaki cümlede noktalı alana aklınıza gelen en zevk-heyecan verici şeyi yerleştirip bir deneyin;

Her sabah kalkıp, canım o gün onu yapmak istemese dahi ……………….. yapmak zorunda olmak, işte benim için mutluluk bu !!!

Şimdi bir de aynı kelimeleri aşağıdaki cümleye yerleştirip ne hissettiğimize bakalım;

Bu sabah kalkıp ……………….. yapamayacağım ama en azından canımın istemediği hiç bir şeyi de yapmak zorunda değilim!!!

Benim için sonuç açık; yaptığın şey dünyanın en güzel şeyi de olsa, istediğini yapabilme özgürlüğünün yerini tutamıyor…

İkincisi, ben diyeyim insanoğlunun olumsuz hasletleri yüzünden, siz deyin sistemin marifetiyle, bizi mutluluğa ulaştırabilecek yegane varlığımızı yani günlük mesaimizi çoktan mutluluk yerine gelire vakfetmiş durumdayız. Şöyle bir soru sorduğunuz zaman aslında herşey ortaya çıkıyor; “Mecbur kalsaydınız hangisini feda ederdiniz; gelirinizi mi, yoksa mutluluğunuzu mu?”. Cevap, tabii ki “Mutluluk”, yoksa şu anda kimse çalışmıyor olurdu! O yüzden aslında mutluluk çoktan feda edilmiş, yalnızca bir ihtimal olarak gelirin yanına yapıştırılmaya çalışılıyor. Tabii yukarıda bahsettiğim gibi, seçme özgürlüğü olmadıkça mutlu olunamayacağı için bu pek mümkün değil ama milyonda bir de olsa mümkün olma ihtimali olmazsa sistem çökeceğinden itina ile bu umut destekleniyor.

“İyi ama çalışmazsak açlıktan ölürüz” dediğinizi veya “En azından biraz daha hoşlandığın bir işi yapmak, hiç sevmediğin şeyleri yapmaktan iyidir!” dediğinizi duyar gibi oluyorum.

Birincisine cevap olarak; doğa ile uyum içinde yaşayıp, modern anlamda bir mesai yapmadan mutlu mesut yaşayan ve açlıktan ölmeyen pek çok topluluk biliyorum. Düşünülenin aksine modern insanın çalışmanın aleyhine terk edemediği şey “Hayatta Kalabilmek Ayrıcalığı” değil, potansiyel gelirinden mahrum olup modern hayatın reklam edilen görüntüsüne göre nimet, eldeki çıktılarına göre ise külfet gibi görünen meyvelerinden faydalanamamak… Bunun uğruna katlanılan gelir adaletsizliğinden, sömürenlerden, sömürülenlerden, her gün yaşanmakta olan insan kaynaklı ve kurbanları yine insanlar olan pek çok trajediden vs bahsetmiyorum bile…

İkincisine gelirsek; birincisine kafa yormayan birisinin zaten kaçınılmaz olarak varacağı noktadan başka bir şey değil…

Her neyse, amacım sizi ikna etmek değil, sadece iş-mutluluk ilişkisi hakkındaki naçizane tecrübe ve düşüncelerimi paylaşmaya çalışıyorum. Ve onları çok basit bir şekilde üç madde halinde özetlemem mümkün:

1- Kendi arzunla yapmadıkça bir şeylerden mutluluk duymak bana imkansız gibi geliyor. Dolayısıyla, hem mesai yapıp hem de mutlu olmak emeli biraz abes ile iştigal gibi…
2- Gerçek mutluluk ancak değer üretmek ile mümkün. Sadece kendiniz için en sevdiğiniz şeyleri bile yaparak asla tatmin olamazken, herkes için işe yarar bir şeyler yapabiliyorsanız, lağım ile uğraşıyor bile olsanız mutlu oluyorsunuz (en azından kendi adıma böyle).
3- İnsanı mutlu edeceğine inandığım yukarıdaki iki özelliği; yani özgür yaradılışı ve bireycilikten çok paylaşımcılığa olan eğilimi desteklendiği müddetçe halihazırdaki bireycilik ve çıkarcılık üzerine kurulu sistemimiz çöker! Bu yüzden mutluluğu kişisel gelire feda etmiş durumdayız gibi görünüyor…

Anlaşılan gaza geldim, hikayemizden baya uzaklaştık ama bunları konuşmak gezimiz ile ilgili perspektifinizi oluşturmak açısından oldukça önemliydi bence…

Her neyse, kalan bir kaç gün de bu düşüncelerle geçiyor ve son gün Karayel’i paketliyoruz. Artık son gece. Bin bir hesabın ardından yanıma almaya karar verdiğim her şeyi son bir kez yemek masasının üzerine yayıyorum. Endişe gerçekten had safhada. Bir şey unutup unutmadığımı iki kez daha kontrol ettikten sonra her şeyi çantalara doldurup ne yapacağını bilmez halde uykumun gelmesini bekliyorum.

* * *

VE YOLA ÇIKIYORUM

Tabii ki o gece uyuyamıyorum. Neyse neredeyse yirmidört saatlik uçuşum var, yolda uyurum artık diye düşünüyorum. Sabah olduktan sonra vakit çok hızlı geçiyor. Havaalanında hiç bir sorun yaşamadan işlemlerimi yaptırıp uçağı beklemeye başlıyorum. Eşim Şeyma, arkadaşlarım Sinan ve Bülent de benimle birlikteler. Derken vakit geliyor, vedalaşıp uçağa biniyorum. Dubai aktarmasının ardından ertesi gün akşam saatlerinde Perth havalimanına inişe geçiyoruz.

İşte geldim, inanamıyorum. Dünyanın öbür ucunda, tek başına, bisikletle… Bir kez daha: “N’apıyorum ben!” diye düşününce tüylerim diken diken oluyor ama artık çok geç…

Pasaport kontrolünden kolayca geçiyorum ama sınır polisi neredeyse bir saat boyunca beni sorguya çekiyor. Amaçları kıtaya virüs, mikrop, vs, habitatı bozacak herhangi bir canlı varlık girişini önlemek. Çantaları didik didik edip yiyecek vs arıyorlar. Derken sıra ayakkabılarıma geliyor, tabanında neredeyse mikroskobik inceleme yapıp, son günlerde çamurlu yerlerde dolaşıp dolaşmadığımı soruyorlar. Ardından cep telefonumda pornografik içerik olup olmadığını sorup, hayır cevabımla birlikte telefonumu incelemeye alıyorlar. Bunlar beni geri çevirmeye mi çalışıyorlar acaba diye rahatsız olup hafiften gerginleşmeye başlıyor ama çaktırmamaya çalışıyorum. O sırada beklerken konuşup ahbap olduğumuz sınır polisi Ann-Marie ile sohbeti koyulaştırıyoruz. O da bisiklete biniyormuş ama bir sakatlık yaşadığı için artık çok fazla kullanamıyormuş. Planlarımı anlatınca önce inanmıyor, sonra emin olup olmadığımı soruyor. O da böyle yapınca içimde giderek büyümeye başlayan endişe yeni bir boyut kazanmaya başlıyor. Ama kendimi kontrol edip pek renk vermemeye çalışıyorum. Artık gerçekten sıkıldım, bir an önce bıraksalar diye düşünürken diğer iki polis cep telefonumu inceledikleri odadan çıkıp Ann-Marie ile göz göze geliyorlar. O sırada Ann-Marie; “Tamam bırakın geçsin, bu adam ne yaptığını biliyor” deyip bana göz kırpınca rahatlıyorum. Çabucak dağılmış çantalarımı toplayıp, Karayel ile birlikte kendimi havaalanının dışına atıyorum.

Hava neredeyse kararmak üzere. Önceki gün ne olur ne olmaz diyerek kalacak yer ayırtmıştım. Gerçi bir hostel ama idare eder diye düşündüm. Nelerle karşılaşacağımı bilemediğimden başlangıçta tutumlu olmak istiyorum. Eski bir İtfaiye İstasyonundan bozma olduğunu görünce iyice ilginç gelmiş, fazla düşünmeden rezervasyonu yapmıştım. Şimdi bir yolunu bulup oraya ulaşmam gerekiyor.

ŞUSAN VE RUMMAN, GÖÇMEN CENNETİ AVUSTRALYA

Yolculuğuma başlayacağım Fremantle, Perth’in batısında deniz kenarında bir sahil kasabası. Aşağı yukarı kırk kilometre uzaklıkta. Elimde çantalar ve kutulanmış haldeki Karayel ile “Taksi mi tutsam acaba?” diye sağa sola bakınırken beş on metre ilerimde duran siyahi güvenlik görevlisi kadın halime acıyıp gülümseyerek bana yaklaşıyor.

Selam verip taksi soruyorum, “Taksi’yi boş ver, çok pahalı.” deyip “Uber’in yok mu” diye ekliyor. Gülümseyerek adını soruyorum: “Şusan”. Otuzlu yaşlarında, at kuyruklu güleç bir kadın. Şusan’ın yardımıyla telefonuma Uber’i kurup hemen bir araba çağırıyoruz. Beş dakika süre veriyor. O sırada sohbet ediyoruz. Afrika’dan göçmüş. Benimle sanki yıllardır arkadaşmışız veya akrabaymışız gibi rahatça konuşuyor. Karayel’i gösterip “Bu ne” diye sorunca hikayemi anlatıyorum. Gözleri büyüyüp, kahkahayı patlatırken: “Deli olmalısın” diyor. Ben de neşelenip gülmeye başlyorum, şaka yapmadığını nereden bileyim…

Buradaki arabaların neredeyse hepsi birbirinin aynısı. Hepsi Uzakdoğu markalı ve beyaz. Daha sonra fark edeceğim buraya has pek çok diğer acayip özellik gibi o anda bilmiyorum ama, Avustralya’nın yarısını geçip Adelaide’a varana kadar bir tane bile Avrupa markalı araba görmeyeceğim.

Şöförüm Rumman Pakistan’lı. Daha yarım saat olmadan üç farklı ırktan üç farklı renkte insanla arkadaş oluyorum. Burası gerçekten çok kozmopolit. Rumman da göçmen. Neden diye sorduğumda cevap bilindik: “Geçim Derdi”. Beş yıl Sydney’de yaşamış. Daha sonra oranın hayhuyuna ayak uyduramayıp buraya göçmüş. “Peki mutlu musun” diye soruyorum, “Evet burası daha sakin” diye cevaplıyor. “Hayır, Pakistan’dan geldiğin için mutlu musun?” diye üsteleyince; “Eeeeh” diye başlayıp, “İçi seni dışı beni” babında bir cevap veriyor… Laf lafı açıyor, daha yarım saat olmadan üç arkadaşım olduğunu, buraların insanları açısından şanslı olduğumu söyleyince, “O kadar emin olma” dercesine bir bakış atıyor. Pek anlam veremeyip, yolculuğumdan bahsetmeye başlıyorum. Sydney’den Perth’e karayoluyla geldiğini öğrenince yol hakkında bilgi almaya çalışıyorum ama o da sanki Şusan ile benzer bir: “Deli olmalısın” bakışı atıyor. Yine de sanki biraz deliliğimden etkilenmiş gibi: “Ben de ilk fırsatta Sydney’e bir araba yolculuğu yapmak istiyorum!” diye ekliyor.

Hah, şimdi oldu işte…

DÜNYANIN ÖBÜR UCUNDA YİNE ERDOĞAN

Yarım saatlik yol boyunca Pakistan’ı ve Erdoğan’ı konuşuyoruz. Cumhurbaşkanımızı oldukça beğendiğini ve .aşaklı bulduğunu söylüyor. İlerleyen günlerde tanışacağım pek çok müslüman göçmenden aynı şeyleri duyacağım ise o sırada aklımdan bile geçmiyor.

Daha soldan trafiğe alışamadan karanlıkla birlikte Fremantle’a varıyoruz. Karayel’i ve çantaları indirip Rumman ile vedalaştıktan sonra hostel’in kapısını aramaya başlıyorum. Biraz saklambaçın ardından şifreli kilidiyle tam karşımda duruyor. Kolu yokluyorum ama açılmayınca kapıyı çalmaktan başka çarem kalmıyor. Kısa bir bekleyişin ardından kapı açılınca karşımda dışarıdaki karanlık sessizlikle yüz seksen derece zıt bir manzara beliriyor. İçerisi o kadar aydınlık ve dinamik ki. Kızlı erkekli bir sürü genç insan yüksek sesli müzik eşliğinde bir sağa bir sola geçip duruyorlar. Bir süre ne yapacağımı bilemeden öylece bakınıyorum. Derken yirmili yaşlarında güzel bir kız gelip: “Yardım ister misin” diye sorunca dünyaya dönüp, rezervasyon yaptığımı vs söylüyorum. Tanışıyoruz, adı Sanna ve kendisi o akşamki nöbetçi müdür…

Kaydımı yaparken bir yandan da bana gerekli bilgileri aktarıyor. Ardından yatakhanedeki ranzamı ve kilitli dolabımı gösterip, ortak mutfaktaki işleyişi anlatıyor. Çabucak Karayel’i güvenli bir yere kaldırıp, alış veriş yapabileceğim bir yer soruyorum. Hem açım, hem su vs almam lazım ve hem de en önemlisi Avustralya’ya uygun bir priz dönüştürücü bulmam gerekiyor.

Neyse ki yakınlarda saat ona kadar açık bir market varmış. Çarşafımı vs serip, çantaları dolaba koyduktan sonra marketi aramaya çıkıyorum. Dışarısı yine karanlık ve çok sessiz. Beş dakikalık bir yürüyüşün ardından marketi bulup, su vs alıyorum, ama priz dönüştürücü yok. Oysa ki en önemlisi o, çünkü o olmadan ne telefonu ne de gps, far vs’yi şarj etmem mümkün değil… Elimde market poşeti , acaba başka açık bir yer var mıdır diye turlamaya, içgüdülerimi dinleyip kasabanın işlek yerlerini bulmaya çalışıyorum.

Derken bir iki insan görüyorum. Onları takip edince sayıları önce üç dörde, sonra beş ona çıkıyor. Derken kasabanın merkezine ulaşıyorum. Ufak tefek restoranlarıyla, bayağı şirin bir sokak buluyorum. Bu haliyle burası bayağı turistik bir yere benziyor. Zaten hostel de full’dü… Gelmişken karnımı doyurmaya karar veriyorum. Lokantaların vitrinlerini kolaçan ederken, birisinde spagetti görüp hemen dalıyorum…

UYDURUK SPAGHETTI’YE YİRMİBEŞ DOLAR

Makarna fena değil ama güzel de değil. Yalnız fiyatı müthiş! Bir lokma uyduruk spagettiye yirmi beş dolar verince biraz canım sıkılıyor. “Münferit bir şey” herhalde diyerek kendimi pışpışlayıp hostele dönmek için yola çıkıyorum. Şansıma yolda açık bir büfe ve büfede de priz dönüştürücü buluyorum.

Hostelde parti aynen devam. Her yerde aşırı bir enerji, ortalık ot kokusundan geçilmezken gençler tapagaz eğleniyor. “İyi de ben iki gece burada nasıl uyuyacağım?” diye düşünmeden edemiyorum.

Ama yol yorgunluğu ağır basıyor ve ranzama çıkar çıkmaz yarı uyku, yarı baygınlık yatıp kalıyorum.

Gözümü açtığımda ilk başta nerede olduğumu anlayamıyorum. Her yer zifiri karanlık. Gece boyunca partileyen gençler ertesi akşama kadar uyuyabilmek için bütün camları battaniyelerle kapatmışlar.

El yordamıyla yataktan inip, yatakhaneden salona geçince önceki akşamki ile taban tabana zıt bir yer ile karşılaşıyorum… Evet burası dün akşam geldiğim yer ama şu anda burada hiç yaşam belirtisi yok… Bir an ne yapacağıma karar veremeyip öyle aptal aptal bekliyorum. Sonra aklıma kahve içmek geliyor ve mutfağa doğru yollanıyorum. Kahve zihnimi açıyor, yeniden düşünebilmeye başlıyorum.

Geleli daha bir gün olmadı ama kendimi şimdiden çok uzakta ve yalnız hissetmeye başladım. Hiç hoşuma gitmiyor… Düşünceler içimi karartınca kendimi dışarı atıyorum. Hava güneşli ve güzel. Yürümek beni kendime getiriyor. Kasabayı, sahilini ve sokaklarını keşfe çıkıyorum.

INDY-PACIFIC YARIŞÇILARI… YARIŞMAK VE BEN…

Yürürken birden arkamda Karayel’inkine benzer o tanıdık ve çok özel rulman sesini duyuyorum. Akabinde yanımdan iki bisikletli geçiyor… Evet, sanırım bunlar Indy-Pacific yarışçıları. Bisikletlerinden ve özellikle de duruşlarından belli… Aynı gün yola çıkıp, Avustralya’yı baştan başa geçmek için aynı rotayı yapacağız ama onlar birbirleriyle yarışıyor olacaklar, bense kendimle…

Yine de aramızda hiç bir yakınlık hissetmiyorum. Tamamen ayrı dünyaların insanlarıyız. Oldum olası yarışlardan hoşlanmıyorum. Aslında her meydan okumanın iki boyutu var: biri “kazanmak”, diğeri “başarmak”. Yarışlar “kazanmak”la ilgili. Başkaları ile rekabet ediyorsun ve her kazananın yanında bir de kaybedenler var… Oysa ki benim sevdiğim “başarmak”. O sırada sadece kendinle rekabet ediyorsun ve her başarısızlığın ardından yeniden başlayabildiğin sürece kaybetmek diye bir şey söz konusu değil. Zaten sizi bilmem ama; İngilizce’de “Yarışçı” anlamına gelen “Racer” ile “Irkçı” anlamına gelen “Racist” kelimelerinin aynı kökten türemiş olması bana her şeyi anlatıyor.

Peki bu zamanlama neden öyleyse. Çünkü onlar için de benim için de bu zorlu yolu yapabilmek için yılın en uygun zamanındayız. Aslında aklımdan bir gün geç çıkmak da geçmiyor değil. Çünkü zaten kısıtlı olduğunu okuduğum konaklama imkanlarını bir de onlarla paylaşmak istemiyorum… Her neyse, zaten onlar biraz deli, günde sadece bir-iki saat uyuyorlar. “Başlangıçta biraz ağırdan alırsam onlar çoktan geçip gitmiş olurlar.” diye düşünüyorum…

Bir kafe bulup kavhavltı ediyorum… Her şey yine ateş pahası! Bir an önce yola çıkıp bu turistik fiyatlardan kurtulsam iyi olacak…

Hostele dönüp Karayel’i kurmaya, ertesi sabah yola çıkmadan önce bir deneme sürüşü yapmaya karar veriyorum. Öğlen olmak üzere ve sıcak basmaya başladı. O yüzden ağırdan alıyorum. Öğlen sıcağında sürüş yapıp pişmeye pek niyetim yok.

Kutuyu açıp, her vidayı sıkmam bir iki saatimi alıyor. Biraz daha oyalanıp saat dört gibi yola çıkıyorum. İlk hedefim Fremantle’ın en batı ucundaki Deniz Feneri… Dalgakıranın ucunda çok güzel kırmızı bir fener. Etrafında da balıkçılar…

Arkasına geçip, aşağı inerek Hint Okyanusu’nun enginliklerine bakıyorum. Bir aksilik olmazsa bir süre sonra aynı şekilde Pasifik Okyanusu’nun enginliklerine bakacağımı düşünürken, “bir aksilik olmazsa” ibaresi arka fonda daha bir belirginleşiyor sanki…

Bu düşünce ile canım sıkılınca hemen çıkıp Karayel’e atlıyorum. Bisiklete binmek sanki her kötü düşünceye deva… Çok rüzgar var ama sürüş yine de iyi geliyor. Bir süre sonra gps’i açıp kasabanın güneyine doğru yol almaya başlıyorum. Sanna’nın dediğine göre orada çok güzel plajlar varmış. Bir de yine kasabanın güneyinde bir bisikletçi var. Karayel’i kurdum ama o kadar kilometre yol yapmadan önce son bir kez elden geçsin istiyorum.

Kasabayı azıcık çıkınca deniz kenarında nefis bir bisiklet yolu buluyorum. Sağ tarafımda bembeyaz kumlarıyla uçsuz bucaksız plajlar, sol tarafımda ise yemyeşil parklar. Bana Suadiye sahili hatırlatınca birden burnum sızlıyor ister istemez. Garip bir şekilde duygularım üzerindeki kontrolüm azalmaya başladı ve bu beni çok rahatsız ediyor…

Manzara o kadar güzel ki, fotoğraf çekmek için sık sık durmak zorunda kalıyorum. On kilometre sonra bisiklet yolu bitince dönüşe geçip, bisikletçiye varıncaya kadar da durmuyorum.

Minik ama güzel bir dükkan. Bugün Indy-Pacific yarışçıları için epey çalışmışlar ve benim de onlardan birisi olduğumu düşünüyorlar. Öyle olmadığımı anlatmak, daha doğrusu neden yarışmadığımı anlatmak zor geldiği için bozuntuya vermiyorum. Kontrolleri çok fazla sürmüyor, Karayel’in her şeyi tam da olması gerektiği gibi, artık yola çıkmamız için hiç bir engel yok…

Pek bir şey yapmadıkları için para almak istemiyorlar ama ben yine de minik bir bahşiş bırakıp tekrar yola koyuluyorum. Bu sefer kasabanın kuzeyine doğru şöyle kırk elli kilometre bir yol yapmak niyetiyle pedallara asılıyorum.

HARİKA BİR BAŞLANGIÇ

Günlerden Cuma ve artık saat beş. Herkes paydos edip plajlara üşüştüğü için yolda bayağı bir kalabalıkla boğuşuyorum. Üstelik güneye giden o güzel bisiklet yolu maalesef kasabanın çıkışından sonra kuzeye doğru devam etmiyor. Üstelik yol kenarındaki emniyet şeridi de otuz santimden bile dar.

Soldan gitmek zaten kafamı karıştırdığından bir de yol dar ve kalablık olunca sürüş iyice can sıkıcı olmaya başlıyor. Bir on kilometre gittikten sonra geri dönmeye karar veriyorum. Yolun karşısına geçip, araçlarla sıkıntı yaşamamak için kaldırımdan sürmeye başlıyorum. Yalnız kaldırım da sürekli ara yollarla kesildiğinden inip inip çıkmak bayağı sıkıntı veriyor. İn çık, in çık derken konsantrasyonumun iyice dağıldığı bir anda ön tekerim bir mazgala giriyor ve tepetaklak düşüyorum.

Sol dizimin derisi epey sıyrılmış ve ciddi şekilde kanıyor. Üzerindeki kontrolümün zaten azaldığı duygularım iyice şahlanıyor. Hem öfkeden deliye dönüyor, hem de uzakta ve yalnız olmanın çaresizliğinden ne yapacağımı bilemez halde, gelip geçerken garip gözlerle bana bakanlara “İyiyim, iyiyim, bir şeyim yok” diyorum.

Bir kaç kez derin nefes aldıktan sonra Karayel’i kontrol ediyorum. Gps daha önceden belirlediğim şekilde evdekilere ve Sydney’deki arkadaşım Ant’a kaza sinyali göndermiş. Şimdi bir de onları arayıp bir şeyler uydurmam gerekiyor; öyle ya daha yola çıkmadan düştüm dersem yol boyunca kafayı yerler herhalde…

“İyiyim, merak etmeyin sadece gps’i deniyorum” diye mesaj atıp, hostele doğru yola çıkıyorum. Henüz Karayel’e çantaları takmadığım için yanımda ilk yardım malzemesi de yok. Dizim hem sızlıyor, hem de kanıyor. Ve daha kötüsü kendimi gerçekten de bok gibi hissediyorum. Kafamın içinde: “Gerçekten harika bir başlangıç oluyor!” cümlesi hiç durmadan resmi geçit yapıyor…

O sinirli nasıl olduğunu anlamadan hostele varıyorum. Dizime pansuman yaptıktan sonra son derece moralsiz bir şekilde ranzama çıkıp uyumaya çalışıyorum. Ama ne fayda. Bir türlü uyku tutmuyor.

Gece yarısını biraz geçerken kalkıp otçu gençlere biraz bakıyorum. Çok mutlu gibi görünüyorlar ama nedense içimden bir ses çok mutsuz olduklarını söylüyor. Derken içlerinden üç tanesi ki üçünün adı da Thomas gelip beni tebrik ediyor ve aralarında hatıra selfiesi çektiriyorum.

Parti de açmayınca tekrar ranzaya dönüp uzanıyorum. Duygularım karma karışık. Hem korkuyorum, hem heyecanlıyım, hem de gerginim. Dizim sızlıyor, canım sıkkın. Bir an önce sabah olsun da yola çıkayım, ne olacaksa olsun istiyorum…
SIKINTI VE İLK MUCİZE

Sabaha karşı uyanıyorum. Saat dört buçuk. Az sonra başlayacağım şeyin düşüncesi bıçak gibi kafama saplanıyor. Ama sanki buzdan bir bıçak. Hayallerimi süsleyen o güzel yolculuk nasıl oldu da böylesine bir Cezaya dönüştü bir türlü anlam veremiyorum.

Yatakta kalıp bunları düşünmeye devam edemem yoksa… Kendimi zorla ranzadan aşağı atıyorum. Kimseyi uyandırmamaya çalışarak eşyalarımı toplayıp yatakhaneden çıkıyorum. Salonda sızmış bir iki kişi var ama varlığımdan haberdar olmaları imkansız göründüğü için rahat rahat hazırlanmaya başlıyorum.

İşte oldu. Her şey hazır. Ama nedense sanki yola çıkmak için veya belki de çıkmamak için bir şeyler olmasını bekliyorum. Ama hiç bir şey olmuyor. Saat yediyi gösterirken hem vucudumu, hem de zihnimi zorla ittirip kendimi dışarıya atıyorum.

Güneş tam karşıdan doğruca gözlerimin içine giriyor. Hava güneşli ama biraz soğuk gibi. Hayır, aslında sanki yalnızlıktan benim içim üşüyor… Hiç böyle hayal etmemiştim ama iç sıkıntısıyla başlangıç vuruşunu yapıp pedala basıyorum. Bir, iki, beş on metre gitmişken ilk mucize gerçekleşiyor…

Tam gps’i kurcalayıp hangi yoldan gideceğimi bulmaya çalışırken karşı yönden hızla bana doğru gelen bisikletli bir genç görüyorum. Beni geçer geçmez bir U dönüşü yapıp yanımda beliriyor Tom. Ve hiç beklemediğim bir soru soruyor: “Sydney’e mi?”

Şaşkınlıkla ne diyeceğimi bilemeyip gülerek; “Evet ama önce Mundaring’e varmam gerek!” diyorum elli kilometre ötedeki kavşak noktasını kast ederek. Sanki içimdeki kopkoyu yalnızlığı hissetmiş gibi hiç beklemeden yapıştırıyor cevabını: “Seninle gelebilir miyim?” ardından sanki itiraz etmemi engellemek ister gibi; “Oraya giden kestirme bir yol biliyorum!” diye ekliyor.

Şaşkınım ama daha çok mutluyum. Daha bir iki saniye önce önündeki kavşaktan sağa mı yoksa sola dönmeyi seçmesi bile koca bir yük haline gelmiş adam kılıklı koca bir çocuktum…

Mavi gözleri parlıyor Tom’un. Hafiften toplu ve afacan bir havası var.

“Nasıl bildin Sydney’e gittiğimi?” diye sorunca anlatmaya başlıyor. Sabah altıdan beri buralarda turalayıp duruyormuş bir “Indy-Pacific” yarışçısı yakalayıp bir süre yanlarında sürebilmek için. Bunu duyunca keyfim kaçıyor ve her ne kadar benimle birlikte sürmesini çok istesem de bağrıma taş basıp gerçeği söylemeye karar veriyorum.

HE IS AN UN-OFFICIAL!

Daha lafımı bitirmeden gözleri parlıyor; “İnanamıyorum, sen bir Un-official’sın!” diyor ve tam o sırada karşı yönden gelip yanımızdan geçmekte olan bir grup bisikletliye beni göstererek çölde su bulmuş gibi bağırıyor; “He is an Unofficial!”.

Wow naraları arkamızda kalırken bana dönüp heyecanla ekliyor: “Biliyor musun bu yılki tek Un-official sensin!”.

Şaşkınım ve ne söyleyeceğimi bilemiyorum. Tek yapabildiğim dürüstçe davranıp, ama bir yandan da bu heyecanlı ve kibar çocuğu kırmamak için özür dilercesine, yarışçı olmadığımı itiraf etmek ve yarışlar hakkındaki fikirlerimi anlatmak oluyor. Başkaları ile rekabet etmeyi değil, içimdeki hainle rekabet etmeyi sevdiğimi söylüyorum. Önemli olanın kazanmak değil, başarmak olduğunu, kazanmanın sadece kapitalist sisteme hizmet eden bir maşa olduğuna inandığımı ekliyorum. Yarışma rotasının özgürlüğü yok ettiğini, derece yapmak uğruna önceden çizilmiş bir rotaya esir olmaktan hoşlanmadığımı anlatıyorum. Vs, vs…

Ben hayal kırıklığı beklerken , Tom’un gözleri daha da bir parlıyor ve: “That’s it!” diyerek bendeki karşılığı “Budur!” olan cevabını patlatıyor. Şimdi daha da şaşkınım…

Heyecanla ve biraz itiraf edercesine devam ediyor Tom; “Dün yarışçılarla beraberdik. Bir kafede toplanmış konuşuyorlardı. Biz de takılıp dinledik.” dedikten sonra susup bekliyor. Ben de dayanamayıp; “Ve?” diye sorunca muzurca gülerek cevaplıyor; “Çok fazla testosteron!”…

O andan itibaren sanki yıllar sonra birbirini bulmuş kırk yıllık iki eski dost gibiyiz. Yol altımızda kayarken laf lafı açıyor. Tom bir Elektrik Teknisyeni ve Perth Havalimanı’nda çalışıyor. Uzun yıllar Sydney’de yaşadıktan sonra bir kaç yıl önce Perth’e göçmüşler. “Sydney’den sonra Perth biraz sakin geldi” diyor ve ekliyor: “Ama sakinliğin de kendine has güzellikleri var!”. Bisiklete binmeyi çok seviyor. Ama sadece binmek gibi değil, gündelik hayatın ardından ikinci sırada gelen bir yaşam tarzı gibi; ufak geziler, sökmeler takmalar, parçalar, markalar, yarışlar, yarışçılar… Ve tabii ki her yıl Perth’den başlayıp Sydney’de biten Indy-Pacific; yani dünyanın en çılgın ultra bisiklet sürücülerini buluşturan etkinliklerden birisi olan beş bin küsür kilometrelik “Indian Pacific Wheel Race” onun için büyük bir olay.

Her ne kadar yarışmalardan hoşlanmasam da Indy-Pacific Tom ile karşılaşmamıza vesile olduğu için sevinçliyim. Tahtırevallideki çocuklar gibi lafı bir alıp bir vererek sohbete devam ediyoruz. Kısa sürede konu bisikletten uzaklaşıp gündelik hayatlarımıza kayıyor. Ve sıradan sandığımız hayatlarımızın, aslında dünyanın başka köşelerinde yaşayanlar için hem ne kadar tanıdık hem de bir o kadar ilginç olabileceğinin farkına varıyoruz şaşkınlıkla. Galiba önemli olan frekansı tutturabilmek…

Pedallamaktan ve sohbetten hafif şiddette kafayı bulmuşken aniden arkamıza iki bisikletli daha takılıyor. Ben ne olduğunu anlamaya çalışırken Tom selamlaşıp, sohbet etmeye başlıyor. Ardından beni de Mark ve Nick ile tanıştırıyor. Anladığım kadarıyla onlar da sabah Indy-Pacific yarışçısı avına çıkmış ama bir şey yakalayamamışlar.

Dört bisikletli yollarda akmaya devam ediyoruz. Yol gerçekten beklemediğim kadar karışık. Zaten önümüzdeki günlerde Avustralya’da hiç bir şeyin beklediğim gibi olmadığını zor yoldan öğreneceğim…

SADECE ELLİ KM’NİN ARDINDAN MAHRUMİYET BÖLGESİNE GİRİŞ

Dere tepe derken öğlene doğru Mundaring’e varıyoruz. Az önce söylediğim gibi bir kavşak kasabasının daha büyük olmasını beklerdim ama burası hiç de öyle değil. Tom ve diğerleri beni kasaba parkındaki sebile götürüyorlar. Su içip, mataraları dolduruyoruz. Hava gerçekten çok sıcak olmaya başladı, su tedariki önemli…

Mark ve Nick dönüyorlar. Ben de Tom’a bir şeyler içelim deyince beni kırmıyor. Perth ve Fremantle oldukça modern yerlerdi. Yalnız daha sadece elli kilometre uzaklaşmış olmamıza rağmen etrafta bir mahrumiyet havası esmeye başlıyor. Kasabadaki tek otelin mutfağı kapalı. Tom: “Bir de Kafe vardı orayı deneyelim” diyor…

Neyse ki orası açık. Bir şeyler alıp oturuyoruz. Tom beni yan masadaki çifte de tanıştırıp yapmaya çalıştığım şeyi anlatıyor. Onlardan da abartılı bir tepki alınca işkillenmeye başlıyorum… Yani evet biraz zor bir şey yapıyorum ama o kadar da acayip bir şey değil. En kötüsü gideceğin yolu azaltır, yavaş yavaş gider bitirirsin, falan filan yani…

Tom ile ayrılmaya çalışıyoruz ama olmuyor. Şöyle kafasını kaşıyıp; “Ben de zaten yakındaki arkadaşlarımı ziyaret edecektim, seninle biraz daha geleyim.” deyince ışık hızıyla “Süper.” diye cevaplıyorum.

Tekrar yola düşüyoruz. Neredeyse öğlen oldu ve sıcaklık otuz dört derece. Hoş beş sohbet derken bir yirmi beş kilometre daha gidiyoruz ve artık ayrılık vakti geliyor. Sosyal medya hesaplarımızı paylaşıyoruz. Türkiye’den ayrılmadan önce Sinan’ın incelikle düşünüp yanıma kattığı Türk bayraklı ve nazar boncuklu küçük yapıştırmalardan hediye ediyorum. Tom bayrağı bisikletine yapıştırıyor, nazar boncuğunun da ne işe yaradığını anlatıp, bir kaç aylık olduğunu söylediği kızının odasına koymasını tavsiye ederken duygu yüklü anlar yaşıyoruz.

Ve sola dönen yola girip kayboluyor…

Orada öylece durup biraz bekliyorum. Sanki rüyada gibiyim. Dünyanın öbür ucunda, farklı bir mevsimde, alışık olmadığım pek çok şeyin ortasında ve bir başımayım. Gerçekten de rüyadan farklı olmayan garip bir gerçek-dışılık hissi yaşıyorum.

Yalnız sabaha göre çok daha iyi olduğum kesin. Tom tam dipte hissederken gelen mucize gibi bir şeydi. Evet şimdi çok daha iyiyim. Keyiflenince uyuşukluğum da geçti. Kendimi güçlü ve kuvvetli hissediyorum. Şimdi tek yapmam gereken bisiklet sürmek, yani çantada keklik…

SICAK, SICAK VE SICAK

Ama öyle olmuyor tabii ki… Sıcak üzerime bastıkça basıyor. Üç mataramı da doldurmuştum ama yine de ağız tadıyla içemiyorum. Çünkü yol boyunca Tom ile sohbet ederken pek aklıma takılmasa da, yine de dipten dibe hissettiğim bir düşünce artık iyice belirginleşmeye başlıyor.: Perth’ü geride bıraktığımızdan beri Mundaring dışında ne bir ev gördük, ne bir benzinci, ne de bir mola tesisi… Sadece yol, çayırlar ve ağaçlar var… Yol dediğimiz de haritada otoyol olarak geçiyor ama bildiğin iki şeritli yol ve kırk yılın başında bir araba geçiyor…

Sanki Tom’un geri dönmesiyle birlikte bütün medeniyet de çekip gitmiş gibi… Gittikçe gidiyorum ama nafile. Yol, yol, yol, başka hiç bir şey yok… Sabahtan bu yana aşağı yukarı seksen kilometre geldim. Öğlen için yüz yirminci kilometredeki Northam’da mola vermeyi akşam da yüz sekseninci kilometredeki Cunderdin’de kalmayı planlamıştım. Mundaring’de oyalandığımız için biraz da olsa planın gerisindeyim ve ilk günden bilmediğim bir ülkede gece trafiğine kalmak istemediğim için iyice konsantre olup pedallara asılıyorum.

Her şey o kadar biribirinin aynısı ki bir türlü ne kadar yol aldığım hissi oluşmuyor. Çok garip ama kilometre saati olmasa ne saati, ne de nerede olduğumu çıkaramayacakmışım gibi hissediyorum. Zaten sıcak da beynimi jöleleştirdiği için sadece pedal çevirip aval aval sağa sola bakıp değişik bir şeyler görmeye çalışarak geçirdiğim iki saatin sonunda Northam’a giden beş kilometrelik yolu gösteren tabelayı görüyorum.

Bu kadar iptidai bir yerde yol neden kasabanın içinden geçmiyor ki? Garibime gidiyor ama yapacak bir şey yok. Açlıktan ölüyorum, kasabaya gidip bir şeyler yemem, neredeyse boşalan mataraları da doldurmam lazım.

Rota çalışmalarımdan bildiğim kadarıyla Northam yoldaki büyük kasabalardan birisiydi. İyi ama o zaman beş kilometre geldiğim halde neden göremiyorum? Biraz daha gidiyorum, sonunda bir iki tane tek katlı ev görüyorum. Biraz daha gidince bir iki tane daha. Ama benim bildiğim anlamda, şöyle merkezi, hafiften kalabalığı vs olan bir şey piyasada yok!

MC DONALD’S: MEDENİYET

Biraz daha kurcalayınca bir iki sokak bulup dalıyorum. O da ne! Daha önce bir Mc’Donalds görünce bu kadar sevineceğim hiç aklıma gelmezdi. Gerçi sıcağın altında biraz fazla tek başına ve terk edilmiş gibi duruyor ama…

Tam sevinçle karnımı doyurmaya giderken bir de bakıyorum ki arka teker patlamış. İnanamıyorum. İstanbul-Ankara, Antalya-Adana yaparken bir kere bile patlamayan teker, daha yüz kilometre bile yapmadan patlamış… Karayel’i yedeğime alıp yürüyerek devam ediyorum. Yol boyunca heyecandan pek anlamamıştım ama inince fark ediyorum ki bayağı yorulmuşum.

İçeride uyuklayan tezgahtardan başka hiç kimse yok. Neyse ki hamburger ve patatesler aklımdaki can sıkıcı bütün düşünceleri bir süreliğine de olsa askıya alıyorlar… Ben yemeğimi yerken iki üç çocuk geliyor. Sanki dışarıdaki sıcaktan kendilerini içeriye zor atmış bir halleri var. Garibime gidiyor. Günlerden Cumartesi ve ortalıkta kimse yok…

Yemeğimi bitirince sıkkın görünen çocuklara yaklaşıp kasabada bisikletçi olup olmadığını soruyorum. Cevap olumsuz. “Peki” diyorum, “Sizin bisikletiniz yok mu?”. Şöyle bir bakışıp; “Var.” diyorlar. “Peki bisikletiniz bozulunca ne yapıyorsunuz?”. Yine birbirleriyle bakışıp; “Perth’e tamire götürüyoruz.” diyorlar. “Nasıl yani, ufacık bir parçaya ihtiyacınız olsa bile, yüz yirmi kilometre yol mu gidiyorsunuz?” diye üsteliyorum. Çok garip bir şey sormuşum gibi bakarak “Evet” diye cevaplıyorlar. Şaşırmama rağmen uzatmadan teşekkür edip, kafamda garip düşüncelerle lastiği değiştirmeye gidiyorum.

Dış lastiği söküp uzun süre incelememe rağmen tekeri patlatan şeyi bulamıyorum. Canım sıkılıyor çünkü diken vs her ne ise dış lastikte gizli kalıp, yeni taktığım iç lastiği de patlatabilir ki giderek daha da ürpermeme sebep olan bu mahrumiyet bölgesinde bu hiç de istediğim bir şey değil. Üstelik dış lastikler piyasadaki en dayanıklı dış lastiklerdendi. Neyin bu patlağa sebep verdiğini bilememek beni çok rahatsız ediyor.

Tekrar yola düşüyorum. Tekerle uğraşırken saat dört buçuk olmuş. Altmış kilometre yolum var ve hava kararmadan varmak istiyorsam elimi çabuk tutmam gerekiyor… Neyse ki sıcak biraz azaldı. Gökyüzüne bakıp minik bir dua mırıldanıyorum: “İnşallah lastik yeniden patlamaz.”…

Duam işe yarıyor, lastik patlamıyor. Uçsuz bucaksız yolda gittikçe gidiyorum. Gidiyorum. Gidiyorum…

İKİSİ BİR ARADA: ISSIZLIK VE KARANLIK

Cunderdin’e on kilometre kala hava kararıyor. Hava kararınca ıssızlık da yeni bir boyut kazanmaya başlıyor. Farları yakıyorum ama o uçsuz bucaksızlık içinde minikliğimi sanki daha da arttırıyorlar. Bir an önce varabilmek için hiç durmadan pedal basıyorum.

Ne arkamdan, ne de karşıdan gelen bir araba var. Tekerlerin asfaltta dönmesiyle çıkan sesin dışında hiç bir şey duyulmuyor. İşte tam o sesle hipnoz olmuş bir halde giderken aniden sağ tarafımdaki çalılıklardan gelen bir hışırtı ile irkiliyorum. O sessizlik içinde o kadar net duyuluyor ki fark etmemek imkansız. Anında hızlanıyorum. Bacaklarım sanki benim değil, deli gibi pedal çevirerek ne kadar gittiğimi bilmiyorum ama emin olduğum bir şey var o da hışırtının bir süre peşimden geldiği…

Aklım “Neydi acaba?” diye arkada kalırken, gözlerim de sürekli önümdeki yolu kesiyor “Acaba karşıma bir şey çıkacak mı?” diye.

Heyecanlı bir yarım saatin ardından farım “Cunderdin” tabelasının fosforlarını parlatınca derin bir nefes alıyorum… Alıyorum almasına da…

Tamam tabela burada. Peki ama kasaba nerede ?!

Biraz daha gidiyorum… Bir şey yok… Biraz daha… Tam “Acaba görmeden geçmiş olabilir miyim?” diye düşünürken ileride sönük bir ışık görüyorum.

Tünelin ucundaki aydınlık gibi çekiyor beni kendisine. Yaklaştıkça anlıyorum ki minik bir benzin istasyonuna gelmişim. Sağa sola bakınca tek görebildiğim şey karşısındaki nereye gittiği pek de belli olmayan ince ve stabilize bir yol oluyor.

Karayel’i benzincinin duvarına yaslayıp, kapıdan içeri giriyorum. Girmemle birlikte bir kapı zili çalıyor. Boş rafları olan küçük dükkanda kimse yok… Derken içeriden Hintli bir genç çocuk çıkıp sanki her şey son derece doğalmış gibi: “Buyrun ne istemiştiniz?” diye sorunca kekeliyorum; “Buralarda gece kalabileceğim bir yer var mı?”.

“Evet, bir Pub var, bir de Karavan Parkı” deyince, özellikle de “Pub” lafını duyunca içimin yağları eriyor ama etrafta hiç ışık görünmediğini hatırlayınca meraklanıp soruyorum; “Nerede?!”.

Benzincinin karşısındaki ince stabilize yolu gösterip; “O yolu takip et, ikisi de karşına çıkacak.” deyince fazla uzatmadan teşekkür edip çıkıyorum.

Çıktım çıkmasına da git git bir şey göremiyorum. Üstelik saat daha sekiz bile değil ama ortalıkta bir tane bile insan evladı yok. Sonradan öğreneceğim ki buralarda “Kasaba” kavramı oldukça farklı…

“ÇAKMA AY ÜSSÜ”NDE GECELİK KONAKLAMA TAM YÜZ DOLAR!

Bir iki tane tek katlı binanın yanından geçiyorum ama Pub’a benzer bir şey yok… “Karanlıkta görmeden geçmiş olabilir miyim acaba?” diye düşünüp geri dönüyorum. Benzinciye varana kadar karşıma yeni bir şey çıkmayınca tekrar denemeye karar veriyorum. Biraz daha zorlayınca ileride Mundaring’den beri ilk defa iki katlı bir bina görüyorum. Biraz yaklaşınca meşhur Pub karşıma çıkıyor. Ve aynı anda neden onu bulmakta bu kadar zorlandığımı anlıyorum. Çünkü orada bir Pub olduğunu düşündürecek hiç bir ışık, tabela, işaret vs olmadığı gibi buranın pub olduğuna inanmama yarayacak şekilde içeride insan da yok. Yani burası olsa olsa bizim İstanbul’daki apartmanın yönetim toplantısının yapıldığı salon kadar sosyal bir ortam olabilir. Dikkatlice bakıp arka köşede oturan bir iki kişiyi -sonradan tahmin ettiğim kadarıyla Cumartesi akşamı olduğu için dışarı çıkmışlar- fark edince biraz daha rahatlıyorum ama şaşkınlığım yine de geçmiş değil. Çok değil, şunun şurası medeniyetten sadece yüz seksen kilometre uzaklaştık ama sanki Ay’a gelmiş gibiyim…

Neyse ki bir bar, ve arkasında da güzelce bir genç kız var. Ümitle yaklaşıp merhabalaşıyorum. Biraz perişan göründüğüm için; “Acıyarak bakar herhalde” diye beklerken, odaya ihtiyacım olduğunu söyleyince gözleri parlıyor.

Şevkle önündeki defteri açıyor ve anında: “Sana 1 numarayı verebilirim.” diyor. “Ya kalacak bir yer bulamazsam” endişelerinin ardından içimin yağı eriyor ama bu kadar kolay olması da garibime gitmiyor değil. İşkillenip “Ücret ne kadar?” diye sorunca nasıl bu kadar kolay olduğunu anlayıveriyorum; Allah’ın unuttuğu, Ay’dan bozma bu yerde bir gecelik oda fiyatı tam “Yüz dolar!!!”.

Sonradan fark ediyorum ki ister istemez kaşlarım havaya kalkmış… Tekrar deniyorum ve yine aynı cevabı alınca; “Buralarda kalabileceğim başka bir yer var mı acaba ?” diye soruyorum. “Karavan parkı var. Bir iki tane “Kabinet”leri olacaktı, bir dene istersen, ama onlar da altmış dolar ve duş tuvalet yok.” diyor kendinden emin bir şekilde göz kırparken.

Az önce havaya kalkmış kaşlarım bu sefer çatılmış halde, yorgun argın, aç bi-ilaç tekrar bisiklete binmek öyle zoruma gidiyor ki. Ama yapacak bir şey yok. Yüz dolar çok büyük para ve her gece bu kadar verirsem bu turu bitirmem mümkün değil…

Karavan parkını arıyorum ama etraf o kadar karanlık ki bir şey bulmak pek mümkün değil. Derken asfalt ta sona erince yelkenlerim düşüyor. Bu günlük dayanma gücümün sınırına geldiğim gerçeği üzerime buz gibi çöküveriyor.

Gerisin geri dönüp, tıpış tıpış Pub’a yollanıyorum. O anda aradaki kırk dolar fark, duş ve tuvaleti düşününce sudan ucuz geliyor. “Bu gecelik böyle idare edelim, önümüzdeki günlerde bir şeyler yaparız.” diyerek kendimi pışpışlayıp, tekrar paragöz ablamızın karşısına geçiyorum.

Beni görünce pişkin pişkin gülerek kaşlarını kaldırıyor. Fazla söze gerek yok, ben de cevaben kaşlarımı kaldırıyorum ama omuzlarım düşmüş vaziyette. Sanki son hamleyi yapmak istermişçesine; “Eğer bir şeyler yemek istiyorsan elini çabuk tut, mutfak kapanmak üzere…” diyor anahtarı uzatırken.

Sessizce anahtarımı alıp, öyle olmadığına adım kadar emin olsam da; “Burada, bu fiyata olsa olsa saray yavrusudur her halde” diyerek, kendimle kaybedeceğime emin olduğum bir iddiaya girerek odama yollanıyorum.

İçten içe tahmin ettiğim gibi… Karanlıkta odayı bulmam epey bir zaman alıyor. Pub binasının arka bahçesinde, elli metre ileride, bir sıra prefabrik oda ile karşılaşıyorum. Ve neden bana 1 numarayı verdiğini anlıyorum, çünkü diğer odaların tamamı boş…

Bisikletin farını söküp kilidi aydınlatarak kapıyı açmam bir iki dakikamı alıyor. Ve içeriden gelen bayat havayı koklayarak odaya giriyorum. Evet, gerçekten tam bir saray yavrusu…

Oda ne kadar sade ve lüksten uzak olsa da, duş ve tuvalet kendimi kral gibi hissetmem için yeterli oluyor… Duşun altına girmemle birlikte, hem bilinmezlerden, hem sıcaktan, hem de onca yoldan gerçekten ne kadar yorulduğum gerçeği bir anda üzerime çöküveriyor.

Duygularım çok karışık. Sıcak su mükemmel bir şekilde fiziki yorgunluğumu alıyor ama sanki Mars’a gelmiş gibi hissediyorum. Etrafta ne insan, ne de doğru dürüst bir dükkan vs var… Can sıkıntısıyla bunları düşünürken, kızın son sözlerini hatırlıyorum; eğer karnımı doyurmak istiyorsam kendimi duşun hipnozundan kurtarmam gerek. Bunu düşününce daha da sinirleniyorum ama yapacak bir şey yok. Tanrıların banyosuna son vermem gerek. Neredeyse ağlayarak banyodan çıkıp Pub’a doğru yollanıyorum.

BİRİSİNİN BEDELİ ÖDEMESİ GEREK

İçerideki iki kişinin hala durduğunu görünce seviniyorum… Sanki o iki kişi beni uzaydan dünyaya bağlıyormuş gibi hissediyorum… Masalardan masa beğenip oturuyorum. Menüyü açıp bakıyorum. Ve tam tahmin ettiğim gibi; her şey acayip pahalı!

O kadar açım ki canım menüde ne varsa yemek istiyor. Ama önümdeki uzun yolu ve daha ilk günden karşılaştığım sürprizleri düşününce ayağımı yorganıma göre uzatmaya karar verip sadece biftek ısmarlıyorum. Zaten makarna ile aynı fiyat… İlerleyen günlerde fark edeceğim ki et buradaki nispeten ucuz şeylerden birisi.. Ama lütfen dikkat; ucuz değil, nispeten ucuz!

Açlık ve karamsarlık ile geçen bir on beş dakikanın ardından kız yemeğimi getirince, dayanamayıp aklımdan geçenleri söyleyiveriyorum ve hayatım boyunca hiç unutamayacağım şu diyaloğu yaşıyoruz;

• Böyle Allah’ın unuttuğu bir yerde bir oda neden bu kadar pahalı?

• “Böyle söylerken, yani bir başkasının zor durumundan faydalanırken hiç rahatsız olmuyor musun peki?!”

• “Daha ucuz bir alternatif yok mu acaba?”
• “Evet, altmış dolara küçük ‘Kabinet”lerimiz var ama onlarda duş tuvalet yok.”